Hz. Cebrail’in hocası Bir gün Resul-i ekrem, mescid-i şerifinde, Cibril'le konuşurdu, bir mevzu üzerinde. Eshap dahi, mescide girdiğinde o günü, Gördüler Cebrail'le, Allah’ın Resulü’nü. O Resul'ün yanında Cebrail’i görünce, Giren, oturuyordu sessiz ve edeplice. Hazret-i Ali girdi, mescide daha sonra. Selam verip oturdu, edeple bir kenara. Sonra Hazret-i Osman girdi onu takiben, Selam verip, edeple oturdu o da hemen. Lakin Sıddık-ı ekber içeriye girince, Cibril kalktı ayağa, derhal onu görünce. Cibril'in kalktığını görünce Fahr-i âlem, O dahi saadetle ayağa kalktı hemen. Onu gören Eshap da, pek tabii olarak, Hep ayağa kalktılar, o Resul'e uyarak. Ve merak ettiler ki, cümle Eshab-ı kiram: Niçin kalktı ayağa Resul aleyhisselam? Sonra da, kendisinden bunu sual ettiler: (O gün, niçin ayağa kalkmıştınız?) dediler. Buyurdu ki: Ebu Bekr girince, baktım hemen, Cibril kalktı ayağa, Ebu Bekr'e hürmeten. Ben de kalkıp, sordum ki kendisine bu kere: (Niçin tazim edersin, ey Cibril Ebu Bekr'e?) Dedi: (Ya Resulallah, ona hürmet ederim. Zira seneler önce, hocam olur o benim. Sebebine gelince, vakta ki cenab-ı Hak, Adem Safiyyullah'ı topraktan eyledi halk. Ve bütün meleklere hitab edip Rabbimiz: Emretti ki: (Adem'e doğru secde ediniz!) O anda bir vesvese, kalbime geldi benim. Dedim: Adem'e karşı, ben secde etmeyeyim. Düşündüm ki: Çünkü o, topraktan olundu halk. Bunun için, ben ondan hayırlıyım muhakkak. Bu fasit düşünceye ben olunca giriftar, Secde etmemek için, vermiştim kati karar. Ama tam o esnada, süratle gökyüzünden, Ebu Bekir’in ruhu yanıma geldi birden. Dedi ki: (Ey Cebrail, eyleme muhalefet! Bu, Allah’ın emridir, hemen sen de secde et!) O böyle söyleyince, gitti o kibir, inat. Ve Rabbimin emrine, eyledim tam itaat. Bendeki kibir, benlik, İblis’e geçti o an. Ve secde eylemedi, İblis bu gururundan. Allah’ın bir emrine edince muhalefet, Ona isabet etti, o ebedi felaket. Ben ise, Ebu Bekr’in o ikazıyla hemen, Secde edip, kurtuldum ebedi felaketten